Sé cuánto pesa la Esperanza en mi País,
Y la libertad asida de mis manos;
Sé caminar por los senderos de la noche;
Atajar las piedras es saber el camino de la aurora.
En esta pequeña aldea donde vivo,
Se conocen desde lejos los párpados: El corazón
No tiene inocencia Se salva el que puede.
Muere el que desnuda las playas de su desafío.
Vive mientras no crea en la justicia,
Ni en las seguridades de la certidumbre.
Este País fue hecho prohibido para el olvido;
Pese a lo despiadado y cruel, lo llevas en la memoria.
Nadie te conoce aunque arranques a pedazos el aliento.
De repente, alguien te cimbra un arpón de soledades;
Esto porque te consideran un conspirador de la noche.
Y así no entras. Tampoco te cambian la esperanza:
Tu intensidad resiste. Es más fuerte que esa herida
Que muchos llevamos en el alma…
El Salvador, 21112004
Herriaren itzala (I)
Neure herrian itxaropenak zenbat pisatzen duen badakit,
Eta neure eskuen libertate heldua;
Badakit gaueko bidezidorretan ibiltzen;
Harriak aurreratzea egunsentiaren bidea jakitea da.
Ni bizi naizen herrixka honetan.
Urrunetik antzematen dira betazalak: Bihotza
ez da errugabea Ahal duenak salbatzen du bere burua.
Bere erronkaren hondartzak biluzten dituenak hiltzen da.
Bizirik dirau zuzentasunean sinesten ez duen bitartean,
ez ziurtasunaren ziurtasunean.
Herri hau ahazteko debekatua egina izan zen;
Krudela eta bihozgabea izan arren;Gogoan daramazu.
Inork ez zaitu ezagutzen; naiz eta zatika kendu arnasa.
Bat-batean norbaitek bakardadeetako arpoiarekin astintzen zaitu.
Hau gauaren azpikaria zarela uste dutelako.
Eta horrela ez zara sartzen. Hala ere ez dizute itxaropena aldatzen:
Zure indarrak irauten du. Askok ariman daramagun zauria baina askotze indartsuagoa da.
2004eko Urriak 21
Traducción: Miren Eukene Lizeaga
(1 votes, average: 5.00 out of 5)